260. rocznica ślubu moich pra5dziadków: prymas dał ślub, a Naruszewicz napisał odę

Nie jestem wieszczek, ani który z owych
Mędrców chaldejskich, co z gwiazd złotogłowych
Wróżyli biegu lub jasności, o tym,
Co ma być potym.

Czy czarnym płaszczem noc nieba okryje,
Czy na nich orszak srebrnych kul rozwije,
Czy wdzięczną zdarzy czas, czy smutną porę:
Za jedno biorę.

Świeciły piękne nad Egeą zorze,
I wiatr łagodnym tchem nastrzępiał morze;
Kiedy laceńska uchodziła dama
Z synem Pryama.

Ale to morze zdradliwie spokojne,
Wylało na brzeg Frygów Greki zbrojne;
Że potym Parys widział we krwi swoję
Tonącą Troję.

I w owéj sławnéj do Kolchów wyprawie
Sprzyjał pogodny czas Jazona nawie;
Wszystko się wiodło: małżonki atoli
Niedostał gwoli.

Wiele mu niecna Medea zbroiła,
Pobitych dziatek dom krwią napoiła,
I jeszcze skrzydła przyprawiwszy z piekła,
Na wiatr uciekła.

Zawodne, zdaniem mym, to szczęście bywa,
Co nie z nas, ale z przypadków wypływa;
Jeśliś sam dobry, bądź dobréj nadzieje,
Choć zły wiatr wieje.

Za najpewniejsze ja mam prognostyki,
Mądrość, rozsądek, wstyd, umysł nie dziki,
Statek, poczciwość; że ta będzie w szczęściu
Po swym zamęściu.

Ale ta jeszcze, która z dobrotliwéj
Boga swojego ręki, krom cnotliwéj
Wzięła zewnętrzne ciała wdzięki, duszy,
Niech lepiéj tuszy.

Rozniecaj ognie nazawżdy, Himenie!
Oddawaj ślubne małżonkom pierścienie,
Zwijaj równianki, osypuj ich szaty
Wonnemi kwiaty.

Każdy czas sprzyja téj, ukochał którą
Najwyższy Stwórca z opatrzną naturą;
Która zbiór wszelkich cnót, imienia sławę,
Ma za wyprawę:

W każdéj pomyślnie czas sprzyja godzinie
Téj, któréj godna krew od przodków płynie,
Która cnót z pieluch miała przykład rzadki
Z ojca i matki.

O tobie Muza wdzięczne nuci pienia,
Zacna Tereso! na którą z zrządzenia
Niebios, a k’woli twojéj, miłość święta
Wkłada dziś pęta.

Wkłada te złote i te słodkie pęta,
W których nie płocha kryje się ponęta,
Lecz wiara, statek, i co czynić może
Szczęśliwym łoże.

Nie próżne o tym nam wróżki zaiste
Głoszą, że w dobry czas progi ojczyste
Porzucasz, kiedy otwiera ci wrota
Piękność i cnota.

Za tobą pójdą droższe nad klejnoty
W dom Radzickiego zgoda, pokój złoty;
I uszczęśliwić cokolwiek sowicie
Ma jego życie.

Wszakżeś szczęśliwsza i sama z téj miary,
Że ci Bóg zdarzył dobroć równéj pary,
Żeś równie wzięła w Józefa osobie,
Co on wziął w tobie.

Początek, w wydaniu z 1778 r. (tom I, s. 143-146) wygląda tak:

Nie wiem, ile lat miała panna młoda, moja prapraprapraprababcia Teresa Józefa Maria Krajewska. Ochrzczono ją dopiero 9 lat przed ślubem. Jej akt chrztu wygląda następująco:
Ślasy, parafia Węgrzynowo. Dnnia 11 września roku bieżącego 1756. Przeze mnie Nikodema Milewskiego dopełnione są ceremonie Chrztu nad córką Jaśnie Oświeconego Jana Chryzostoma Krajewskiego, Instygatora Koronnego [dziś: prokurator generalny], i Krystyny z Czosnowskich kasztelanki warszawskiej [tj. córki kasztelana warszawskiego], małżonków ślubnych, której takie są nadane imiona: Teresa Józefa Maria. Rodzicami chrzestnymi Jaśnie Oświeceni Wielmożni Jakub i Anna z Czapskich Narzymscy, wojewodowie pomorscy, fundatorzy i kolatorzy tego kościoła w Bogatym.
Oto oryginał po łacinie.

Na nagrobku, który jest jednocześnie najstarszym grobem na Cmentarzu Starym w Płocku (najstarszy na Starym!) nie ma daty urodzenia. Jej grób wygląda tak:

Tak moją prapraprapraprababcię i jej grób opisał pół wieku po jej zgonie Ksiądz Antoni Brykczyński, w artykule „Cmentarz płocki” (w: „Korrespondent Płocki” 66 z 1877 (17 VIII 1877) str. 1.):

Czém dla Warszawy był dom p. kasztelanowéj Połanieckiéj, tém dla Płocka był w swoim czasie salon podkomorzyny Zakroczymskiéj. Była to matrona łącząca do staropolskich cnót–francuzką ogładę, macierzyńską dla młodych serdeczność, dawną otwartość i gościnność. Dla tego też drzwi jéj domu otwarte dla każdego, przestępowali równie chętnie młodzi wojskowi, urzędnicy i obywatele wiejscy–jak sędziwe matrony i ludzie wiekiem i godnością poważni. Umiała ona z taktem prawdziwie wyższéj kobiety, kierować w swym domu rozmową, a swoboda dana każdemu, lubo daleką była od sztywności, nigdy jednak nie zamieniła się w swawolę i najmniejszą niestosowność. Jedno spojrzenie, jedno słówko przezornéj gospodyni domu, umiało powstrzymać hulaszczy koncept lub niewłaściwe, zbyt lekkie odezwanie się. Młodzież ją lubiła i garnęła się do niéj, bo chociaż nie jeden młodzieniaszek, mimo nawet szlif i akselbantów, usłyszał nieraz w cztery oczy twardą reprimandę–to wiedział, że ona pochodzi z macierzyńskiego serca, które naprawiało a nie raniło i kierowało hojną dłoń, gotową zawsze z pomocą tam, gdzie jéj najwięcéj było potrzeba. Gdy więc u nas obecnie oddawna niema już podobnego salonu, będącego miejscem dokończenia wychowania i nabrania trudnéj sztuki życia z ludzmi, niechaj młode pokolenie wie przynajmniéj, że były u nas kiedyś takie świątynie spółecznego życia–i niechaj ich kapłanki w wdzięcznéj zachowa pamięci.
Płyta ciosowa z urną u góry, na niéj herb Trzaska i napis: „Tu zwłoki ś. p. JW. Teressy z Krajewskich Radzickiéj, podkomorzyny Zakroczymskiéj † 18 kwietnia 1828.”