Po latach ciężkiej walki skapitulowałem i umieściłem w końcu rodziny królewskie i książęce polskie i sąsiednie w Wielkiej genealogii Minakowskiego. Dokładnie – jest to całość pierwszej części tablic Dworzaczka, a więc rodziny panujące w Polsce i Litwie, na Rusi (i w Rosji), na Węgrzech, w Czechach, w Austrii, Bawarii, Saksonii, Prusach, na Pomorzu i w Szwecji.
Objętościowo nie jest tego dużo – ok. 7.000 osób, ale bardzo silnie skoligaconych – przez co moja baza na zapytanie „wszyscy przodkowie Zygmunta Starego Jagiellończyka” pokazuje 630 osób.
Broniłem się przed tym długo, bo chciałem się skupić na genealogii rodzin polskich (w tym litewskich), a nawet Piastowie polskiej krwi nie mają prawie wcale. Jednak weszło to w konflikt z moim głównym planem – opracowania całości Polskiego Słownika Biograficznego, w którym np. rozmaitych książąt piastowskich, ich córek, żon i matek jest bez liku – skoro więc wpuszczam ich furtką, to czas otworzyć główną bramę.
Na samym początku pracy nad Wielką genealogią Minakowskiego prezentowałem ją na odczycie w Polskim Towarzystwie Heraldycznym w Warszawie (słynna Sala Lelewelowska). Wywiązała się szeroka dyskusja i w szczególności Kaj Małachowski podniósł postulat, by nie włączać tablic Dworzaczkowych dla rodzin panujących, bo są już mocno nieaktualne. Usunąłem je więc z WGM nie chcąc się pakować w kłopoty. Ale dłużej się nie dało… Zatem genealogia rodzin panujących jest od tej pory integralną częścią Wielkiej Genealogii Minakowskiego i mogę sobie kontemplować w ilu pokoleniach jestem potomkiem Haralda Sinozębego (czyli Bluetooth – tak, tak, nie przypadkiem symbol komunikacji „Bluetooth” wygląda jak znak runiczny).
Pingback: Minakowski.pl – Uprawianie nauki przy użyciu Internetu » Wielka genealogia Minakowskiego – rzeczy do zrobienia